Yürüttüm,
Gün geçtikçe -büyüttüm-
Bağırdım
Duymadı.
"Beni benden başka kimse duymadı"
Zaten kimse yoktu
Sen de yoktun
Yağmurlar vardı, yağmurlar yağdı bi'tek
Şehir soğudu, buz gibi oldu
Bekledim
Kimse gelmedi.
Hani bir şarkıda diyor ya;
"Fakat devam eden bir hayat var
Güçlü olmak gerekiyor
Elbette sonu geliyor yalnızlığın*"
Sonu geliyor mu, bilmiyorum
Bana sorarsanız,
Gelmiyor.
"Zaman geçiyor, öyle böyle geçiyor
her şey anılaşıyor"
Anılaşan her şey birer birer terk ediyor.
Birçoğu habersiz giderken
Birkaçı "satılık" ilanıyla haber veriyor gitmeden.
Sarıldığım tüm anılar benden sıkılmışçasına koşarak uzaklaşıyor.
Pek de bir şeye sahip olamamanın verdiği iç huzursuzluğu büyüyor.
Sahip olmaya çalıştıklarım ise her gün benim oluyormuş gibi görünüp sonra birden vazgeçiyor.
Kişilere verilen emekler özensizce çuvallara doldurulmuş hayalkırıklıkları olarak bana dönüyor.
Hayat son günlerde en çok şu soruyu yineletiyor:
İyi insanlar neden bize denk gelmiyor?
Senâ Yaşar
7 Kasım 2015
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder