Kendimden Ne Haber

Gittim.
Gitmeye hazır değilim diye diye hem de.
Sabah evden valizlerle çıkarken annemin gözyaşını kendi tenimde hissettim saatlerce.
Abimin ''hiç özlemem ki''lerinin yerini kızarmış gözlerin aldığını gördüm havaalanında.
Babamın her zamanki suskunluğu bu sefer daha ağır geldi bana, kurşun gibiydi.
Taşıyamadım. 
Giderken sarıldığım herkesin bir tutam kokusu kaldı üzerimde.
Onlarla yola çıktım.
''Birbirinize iyi bakın'' cümlesinden başka hiçbir cümle kuramadım ayrılırken.

''Birbirinize iyi bakın''

Hayallerimin şehrinden yazıyorum bu gece.
Daha düne kadar adını bile duyduğumda orada olamadığıma üzüldüğüm şehrin sokaklarını gezdim gün boyu.
Kaybolmamak için her yüz metrede bir birilerine sordum gideceğim yerlerin adresini.
Ve uzun yıllar geçireceğim sokakları tanımak, bu sokaklara alışmak için uğraştım.

''Ben bu sokakları nasıl öğreneceğim'' cümlesini kurmamak için her gördüğüm otobüsün numarasını dahi ezberlemeye çalıştım.
İçimdeki sesle kavga ettim.
Bu kez susturdum onu, kendim konuştum;

''Her şeyi tek tek öğreneceğim, bir gün bu sokaklardan geçerken bugünü hatırlayarak kendi toyluğuma güleceğim'' dedim.

Bir günde büyüdüm ben
yalnızca bir günde 
o kadar büyüdüm ki
dün bana uzak gelmeye başladı artık.


Hayatımdaki her şey yeni bugün
şehir
ev
okul
insanlar
sokaklar
plakalar
binalar
hatta terliklerim
pijamalarım bile dün gecekinden farklı.

Bugün her şey yeni
yepyeni
korkuyorum ara sıra bundan
ama eskisinden daha az.

Bugün mutluyum, ilk kez yeniliklerle mutlu oluyorum belki de.
Bu şehre geldiği zaman mutluluktan uçacağım insanlar var.
Daha mutlu olabilmek için
onları bekliyorum.
Yeni olan her şeye onlarla başlamak istiyorum,
herkes kendi miladını yaşasın
ve ileride bir gün geldiğimiz günlerin buruk heyecanını birbirimize anlatalım istiyorum. 

Kendimden beklemediğim bir dirençle bugünü atlatıyor olmama ben bile şaşırıyorum.
Fakat sebebini biliyorum;
Bugün yalnız değildim.
Yeni olan her şeye çok eskilerden bir insanla başladım.
Her insanın kırılma noktası olan insanlar olur ya, işte onlardan birisiyle.
Bu yüzden direnebilirim kolayca;
Umutsuzluklara, özlemlere, başlangıçlara,bana zor gelen her şeye...

Minik-sarı-tatlı mı tatlı küçük bir patatesle gezdim sokakları.
Onun daha aşina olduğu yerleri tek tek bana anlatışını dinledim. 
İkimizin de çaresiz kaldığı yerlerde ise ''biz yeni geldik'' diyebildik sadece.
Gün boyu ''şimdi biz geldik mi ya'' diyerek sırıtıp durduk birbirimize.

Hayalini kurduğumuz şehre geldik biz.
Heyecanla beklediğimiz günleri yaşamak için hiçbir engel yok artık önümüzde.

Ve bugün ilk günümüz.
Kendi hayatlarımızın temel atma törenlerinde birbirimizin kurdelesini kestik bugün.
İkimiz de aynı heyecanla birbirimize sarılıyoruz.

Aynı heyecan, aynı güven duygusuyla sarılacağız da.
Her zaman.


Sena Yaşar

5 Eylül 2015 / ANKARA
02.31